Jeśli jeszcze nie słyszeliście o nadziąślaku, koniecznie czytajcie dalej! Nadziąślak jest jedną z najczęściej występujących zmian w jamie ustnej psów. Najczęściej przyjmują postać charakterystycznych narośli, które rozprzestrzeniają się na powierzchni dziąseł. Z czasem mogą zacząć utrudniać zwierzakowi normalne funkcjonowanie i sprawiać ból podczas jedzenia. Nie widać ich na zewnątrz ani na pierwszy rzut oka, a u niektórych osobników mogą rozrastać się na tyle, że widoczna będzie asymetria pyszczka (a konkretnie fafli). Właśnie dlatego warto regularnie kontrolować stan jamy ustnej psiaka, żeby nie dopuścić do rozrastania się zmiany. Przy okazji warto dowiedzieć się co konkretnie można zrobić, żeby zminimalizować ryzyko powstania i nawrotów, by nie narażać psa na niepotrzebne cierpienie. Narośl na dziąśle – czym jest nadziąślak? Nadziąślak jest rodzajem łagodnej zmiany błony śluzowej w jamie ustnej. Zmiana znajduje się w obrębie dziąsła. Uważa się go za zmianę zapalny – rozrostową, ponieważ nie ma ona zupełnie charakteru nowotworowego. Są to raczej łagodne i niebolesne guzy, których pochodzenie nie jest jeszcze do końca znane. Uważa się generalnie, że powstają one w błonie śluzowej wyrostków zębodołowych, czyli w dziąsłach lub okostnej. Co sprawia, że zaczynają się rozrastać? Przede wszystkim duże znaczenia mają czynniki uszkadzające, czyli bakterie lub uraz. Czasami na powstanie nadziąślaków mogą wpływać wahania hormonalne, zła dieta, czy słaba higiena jamy ustnej. Zdarza się również, że powstają przez przewlekłe zapalenie dziąseł. Niektóre psiaki są niestety bardziej predysponowane do występowania nadziąślaków od innych. Predyspozycje do ich powstawania mają niektóre rasy, takie jak: buldogi angielskie, sznaucery olbrzymie, średnie, owczarki niemieckie, szetlandzkie, boksery i pudle średnie. Wyróżniamy aż cztery rodzaje nadziąślaków: Kolczystokomórkowe Kostniejące Wielokomórkowe Włóknikowate Najczęściej nadziąślak u psa zaczyna rozwijać się w przestrzeniach międzyzębowych w przednim odcinku szczęki. Zdecydowanie najczęściej pojawiają się odmiany włóknikowate, Pozostałe trzy odmiany spotyka się rzadziej i występują one tak naprawdę głównie u owczarków szetlandzkich. Tak jak wspomniałam wcześniej, wszystkie zmiany tego typu są bardzo uciążliwe dla psa, ale nie są to zmiany nowotworowe. Niestety w wielu przypadkach powodują powstawanie głębokich kieszeni, w których zalegają resztki jedzenia, co umożliwia szybki rozwój bakterii. Nadziąślaki u psa – objawy Jeśli nie sprawdzasz regularnie pyska swojego psiaka, nadziąślaki mogą zostać niezauważone przez dłuższy czas. Dlatego bardzo ważne jest, by regularnie, przynajmniej raz w miesiącu sprawdzać stan jamy ustnej. Niestety są to zmiany, które rozwijają się bardzo szybko, co powoduje u psa mocny dyskomfort i w efekcie problemy z jedzeniem. Przy zaawansowanej ekspiacji takiej zmiany, na pewno zauważycie zmiany w zachowaniu psiaka. Do najczęstszych objawów związanych z pojawieniem się takich narośli zalicza się między innymi: silne ślinienie sięutrata apetytuchudnięciezmienny apetyt, krwiste wypływy z jamy ustnejnieprzyjemny zapach z pyska Nadziąślak – jak wygląda leczenie? Najważniejsze w przebiegu całego leczenia jest jak najszybsze zauważenie zmiany i niedopuszczenie do dalszego rozrastania się narośli, szczególnie, że nieustanne drażnienie jej i nagryzanie może spowodować przekształcenie jej w zmianę o charakterze złośliwym. To znaczy, że mimo tego, że sam naroślak nie jest nowotworem, w wyniku zaniedbania może się w niego przekształcić. W takim wypadku może wytworzyć się nowotwór płaskonabłonkowy, kostniakomięsak czy mięsak poprzecznie prążkowany lub włókniakomięsak. Nawet jeśli zmiana pozostanie tylko łagodna, trzeba się jej jak najszybciej pozbyć, bo jest ona źródłem dużego dyskomfortu, a dodatkowo może prowadzić do powstawania ran i stanów zapalnych. Innymi słowy, absolutnie nie należy lekceważyć takich zmian i w razie ich zauważenia jak najszybciej udać się do weterynarza. Im szybciej wdrożymy leczenie, tym mniejsza szansa na dalsze powiększanie się zmiany i zmiana narośli w groźny nowotwór. Operacja w obu przypadkach jest nieunikniona, ale możemy uniknąć groźnych dla życia psa powikłań. Weterynarz z pewnością zaleci jak najszybsze pozbycie się zmiany. Dobrze usunąć ją, kiedy jest jeszcze mała i nie wykazuje żadnych tendencji do zezłośliwienia się. Im mniejsza narośl, tym mniej inwazyjne będzie zabieg, co pozwoli szybko wrócić psiakowi do zdrowia. Im bardziej zaawansowany naroślak, tym dłużej będzie trwała operacja i tym poważniejsza będzie, co znaczy, że czas powrotu do zdrowia też będzie wydłużony. Jeśli chodzi o koszt usunięcia zmiany, będzie wahał się w zależności od miasta i danego weterynarza, ale generalnie rzecz biorąc wynosi zazwyczaj około kilkaset złotych. Jest uzależniony przede wszystkim od zaawansowania danej zmiany i rozległości zabiegu. Im mniejsza będzie zmiana, tym niższy będzie koszt jej usunięcia. Przed zabiegiem weterynarz powinien koniecznie wykonać zdjęcie RTG, które pozwoli na dokładne obejrzenie stanu zębów pod nadziąślakiem. Jeśli Twój weterynarz nie zamierza wykonać takiego zdjęcia, niezwłocznie zmień weterynarza. Nie można operować „w ciemno”. Powinno się również wykonać badanie histopatologiczne tkanki, dzięki czemu będziemy mieć pewność, że nie tworzy się nic niepokojącego. Od wyniku badania zależna rozległość resekcji i rodzaj leczenia. Zabieg usuwania takiej narośli nazywa się gingiwektomia i jest przeprowadzany pod narkozą. Wycina się podczas nieco wszystkie zmiany do granicy między chorą a zdrową tkanką. Niektórzy weterynarza stosują również wymrażanie miejsca wycięcia, co pozwala wydłużyć czas do ewentualnego nawrotu. Po wykonanym zabiegu bardzo ważna jest regularna higiena jamy ustnej, ponieważ jakiekolwiek stany zapalne jamy ustnej, czy dziąseł mogą przyspieszyć nawrót choroby. Rokowania są dobre, choć trzeba zdawać sobie sprawę z tego, że są to niestety zmiany nawracające, szczególnie w przypadku, kiedy weterynarz nie usunie dokładnie zmiany. Zapisz się na newsletter!
Alergia u psa – leczenie. Leczenie alergii u psa rozpoczyna się od ustalenia, jaki czynnik ją wywołuje. Uczulenie u psa może nastąpić drogą wziewną (pyłki, roztocza), pokarmową (określone źródło białka) lub kontaktową (bezpośredni kontakt z alergenem w środowisku). Podstawą jest zatem wyeliminowanie źródła alergii. Pierwsze skojarzenie z psimi pasożytami – kleszcze, pchły, świerzbowce, nużeńce, wszoły, a nawet wszy! Mało kiedy myślimy o tasiemcach, glistach, włosogłówkach, tęgoryjcach i innych niebezpiecznych pasożytach wewnętrznych. Jak rozpoznać tasiemca u psa i jak ochronić go przed zakażeniem? Czy możemy zarazić się tasiemcem psim? Czy tasiemiec psi jest dla nas niebezpieczny? Jak leczyć tasiemca? Na wszystkie te pytania odpowiadamy w dzisiejszym artykule. Jak uchronić psa przed tasiemcem? Najlepiej zacząć od odpowiedniego zabezpieczenia psa przed pasożytami zewnętrznymi – wszołami i pchłami, gdyż to właśnie one są żywicielami pośrednimi, warunkującymi przekształcenie tasiemca do postaci inwazyjnej. Innymi słowy jeśli pies nie będzie miał pcheł – nie będzie mieć tasiemca, bowiem najczęstszą przyczyną zakażeń jest połknięcie (podczas gryzienia) pchły lub larwy pchły. Czy twój pies jest narażony na zakażenie tasiemcem? Jeśli masz dorosłego psa – to tak. Statystycznie tasiemce częściej wykrywane są w odchodach dorosłych psów, niż w przypadku szczeniaków. Jeśli mieszkasz na wsi, twój pies wychodzi wolno kiedy chce, lub gdy twój pies mieszka w ogrodzie – wówczas wzrasta prawdopodobieństwa zarażenia. Niekontrolowane psy mogą spożyć zawierające jaja tasiemca odchody lub zarazić się pchłami, mogą również mieć styczność z innym zarażonym zwierzęciem i jego odchodami (kot, lis). Jakie są objawy zarażeniem tasiemcem? Obserwuj odchody swojego psa – może nie brzmi to przyjemnie, ale dzięki temu najłatwiej kontrolować stan zdrowia naszego czworonoga. Jeśli pies zarażony jest tasiemcem, wówczas w kale znajdziesz człony tasiemca zawierające jaja. Obserwuj zachowanie swojego psa. Jeśli zauważysz, że pies często liże sobie odbyt, „saneczkuje” – wskazywać może to na zarażenie tasiemcem. Również apetyt twojego psa może być objawem zarażenia. Jeśli pies z dnia na dzień ma coraz większy apetyt, a mimo to wyraźnie traci na wadze i nie wygląda zdrowo (pogarsza się stan skóry i sierści, pies staje się apatyczny) – zbadaj psa pod kątem obecności tasiemca! Czy tasiemiec jest groźny? Pies Tasiemczyca nie jest chorobą śmiertelną, nie jest też bardzo groźna, jednak jak każda choroba wpływa niekorzystnie na organizm naszego psa. Osłabia odporność, kondycję, co w konsekwencji może prowadzić do innych groźniejszych chorób. Leczenie tasiemczycy jest stosunkowo proste – polega na podaniu odpowiednich leków przeciwpasożytniczych. Człowiek W przypadku ludzi do zarażenia psim tasiemcem dochodzi bardzo rzadko, bowiem rzadko kiedy człowiek połyka zakażoną wesz lub zjada odchody swojego zarażonego psa. Aby uchronić się przed psim tasiemcem należy dbać o higienę osobistą. redakcja serwisu Każdy pies zasługuje na wyjątkowe traktowanie, dlatego wspólnie ze sklepem pragniemy podzielić się z Wami naszą wiedząTasiemiec psów i kotów – Dipylidium caninum. Przypadki osiedlania się tego tasiemca w organizmie człowieka są rzadkie, co związane jest ze specyficzną drogą zarażenia. W cyklu rozwojowym D. caninum występuje żywiciel pośredni, pchła psia lub kocia ( Ctenocephalides canis, C. felis ), rzadziej wszoł psi ( Trichodectes canis ), u
Przez aktualizacja dnia 18:58 Psi tasiemiec rozprzestrzeniany jest głównie przez pasożyty zewnętrzne, takie jak pchła psia i kocia oraz czasami wszoł psi. Te zjadają jaja tasiemca, same zarażając się i stając żywicielami. Są dla tasiemców żywicielami pośrednimi. Jeśli zarażone pchły zaczną żerować na naszym pupilu, zarazi się on, zlizując sierść i tym samym zarażone pchły. Tasiemce u psów, w zależności od gatunku, osiągają od 20 cm do nawet 6 metrów długości! Najczęściej u naszych psów dochodzi do zarażenia Dypilidium caninum, których ostatecznymi żywicielami są psy, koty i lisy, ponieważ ich żywicielami pośrednimi są często spotykane larwy pchły psiej i kociej oraz wszoły. Czy tasiemiec u psów jest groźny? Tasiemce osiągają długość od 20 do 80 cm. Po dostaniu się do organizmu psa, umiejscawiają się w jelicie cienkim. Ciało tasiemca składa się z członów, które mogą odrywać się i wydostawać się biernie z kałem lub aktywnie przez odbyt. Okres prepatentny (inaczej utajony, czyli od przedostania się pasożyta do ciała żywiciela do osiągnięcia dojrzałości płciowej) inwazji trwa od 2 do 3 tygodni, zaś okres patentny (jawny, czas od osiągnięcia dojrzałości płciowej przez pasożyta do śmierci jego lub żywiciela) około roku. Na przykład psy pasterskie, bardziej niż inne, narażone są na zarażenie Multiceps multiceps (długość ciała do 1 metra), dla których psy są jedynymi żywicielami ostatecznymi. Żywicielami pośrednimi są króliki, zające, czasami szczury i myszy. Okres utajony inwazji wynosi zwykle od 4 do 6 tygodni, a okres jawny nawet kilka lat. Psy myśliwskie z kolei częściej zarażają się gatunkiem Taenia pisiformis. Pasożyt ten osiąga od 50 cm do 2 metrów długości. Żywicielami pośrednimi są głównie małe przeżuwacze, jak owca i koza, ale także bydło, dzikie przeżuwacze oraz człowiek. Okres prepatentny inwazji wynosi 6 – 8 tygodni, zaś okres patentny to od 2 do 5 lat. Jaja tasiemca stosunkowo szybko giną w środowisku, ale w wilgotnej glebie mogą nawet przezimować! Tasiemiec przyczepia się do błony śluzowej jelita cienkiego, a kiedy się przemieszcza, przyssawkami i hakami uszkadza śluzówkę jelita. W ten sposób utrudnia proces trawienia i wchłaniania. Jeśli dochodzi do silnej inwazji, a tasiemce są już bardzo długie, mogą zaczopować światło jelit cienkich. Metabolity tasiemców mogą oddziaływać na układ nerwowy. Mimo tych problemów cestodoza nie jest chorobą śmiertelną. Inwazja powoduje osłabienie organizmu i układu odpornościowego psa, więc może przyczynić się do rozwinięcia się innych chorób. Czy człowiek może się zarazić tasiemcem od psa? Człowiek może być żywicielem pośrednim dla niektórych gatunków tasiemca (Echinococcus granulosus i Echinococcus multilocularis), dlatego jeśli psiak zarazi się tasiemcem, konieczne jest zachowanie wszelkich środków ostrożności. Bardzo ważne jest dbanie o odpowiednią higienę i mycie rąk. Warto także przebadać wszystkich domowników na obecność tego pasożyta i podjąć ewentualne leczenie. U ludzi zarażenie psim tasiemcem przebiega bezobjawowo i jest rozpoznawane (przynajmniej w Polsce) bardzo rzadko. Jakie są objawy obecności tasiemca u psa? Tasiemiec może przeżyć w swoim żywicielu nawet kilka lat! W tasiemczycy występuje jeden szczególnie charakterystyczny objaw. Jest nim wylizywanie odbytu i jego okolic z powodu świądu wywoływanego wydostawaniem się pasożyta tą drogą. Czasami przy odbycie zauważyć można nawet samego tasiemca – jest widoczny gołym okiem w postaci maleńkich, białych ziarenek. Podobnie widoczne są w odchodach czworonoga. To oczywiście nie jedyny symptom cestodozy. Charakterystycznym objawem jest wylizywanie odbytu i jego okolic ©Shutterstock Inne objawy tasiemca u psa Pies może wykazywać wzrost lub spadek apetytu, a co za tym idzie, również spadek wagi. W przypadku szczeniąt, można zaobserwować zahamowanie wzrostu (statystycznie jednak tasiemiec u psów spotykany jest znacznie częściej u dorosłych zwierząt). Mogą wystąpić problemy ze strony układu pokarmowego: silne wymioty, na zmianę biegunki z zaparciami. Sierść psiaka robi się matowa i łamliwa. Spojówki i śluzówki mogą być blade, a zwierzę może być osowiałe. Czasami pojawiają się objawy nerwowe: drgawki, niepokój, podniecenie. Tasiemczyca może mieć przebieg ostry lub rozwijać się bezobjawowo przez wiele lat. Jak wygląda przebiega rozpoznanie i leczenie? Rozpoznanie polega na zbadaniu kału psa i wykryciu w nim członów tasiemców, które czasami posiadają zdolność ruchu. Poza tym na skórze przy odbycie można zauważyć wypełzające człony pasożyta. W zależności od gatunku tasiemca, wykorzystuje się badanie kału z wykorzystaniem metody flotacji, dekantacji lub testy wykazujące antygeny w kale. W przypadku badania pośmiertnego znalezienie długich tasiemców w jelicie cienkim nie sprawia trudności. Może być potrzebne badanie zeskrobiny błony śluzowej jelita pod lupą binokularową. Leczenie tasiemca u psa polega na przyjmowaniu odpowiednich leków doustnych, czasami w postaci iniekcji lub spot – on. Najczęściej zalecanymi środkami do eliminacji tasiemca u psa są prazikwantel, epsiprantel i nitroskanat. Po upływie określonego przez lekarza weterynarii czasu należy przeprowadzić kontrolne badanie kału w celu sprawdzenia, czy nie ma w nim więcej jaj pasożyta. Aby zapobiec inwazji tasiemca u psa, należy profilaktycznie badać kał zwierzęcia oraz dbać o regularne odrobaczanie psa. Jeśli dostrzeżemy pchły na sierści naszego pupila, należy jak najszybciej podjąć leczenie, ponieważ stanowią one bezpośrednie zagrożenie inwazją tasiemca. Przeciw pchłom także można stosować różne preparaty: spot – on, tabletki doustne lub obroże przeciwpchelne. Konsultacja: lekarz weterynarii Franek Paśko Pies bowiem będzie próbował uporczywie się tego pozbyć, co może skończyć się właśnie podrażnieniem skóry. Hot spot u psa może również powstać w wyniku ugryzienia kleszcza lub pcheł. Skórne pasożyty, które wywołują u psa świąd, także mogą przyczynić się do zapalenia skóry, a w konsekwencji hot spotu. SzczególnieCo to jest tasiemiec psi i jaką chorobę wywołuje? Tasiemiec psi (łac. Dipylidium caninum) jest gatunkiem tasiemca, pasożytem zamieszkującym jelita zwierząt psowatych, kotowatych i innych ssaków mięsożernych, bardzo rzadko człowieka. Gatunek ten występuje na całym świecie: w Europie, Stanach Zjednoczonych, Argentynie, Chinach i Japonii. Dorosła postać tasiemca osiąga 40–45 cm długości. Wydalane z kałem człony, które zawierają mikroskopijne jaja tasiemca psiego, przypominają ugotowane ziarna ryżu. Jaja tasiemca są zjadane przez larwy pcheł przebywające w sierści psów i kotów. Po przekształceniu się w osobniki dorosłe, pchły te zawierają wewnątrz ciała cysticerkoidy – niedojrzałe postaci tasiemca psiego. Z kolei zwierzęta zarażają się zjadając pchły przy czyszczeniu zębami swojego futra. Spośród ludzi najczęściej chorują dzieci i posiadacze zwierząt domowych. U ludzi dipylidoza (ang. dipylidosis), choroba pasożytnicza wywoływana przez tasiemca psiego, przebiega najczęściej bezobjawowo. Choroba jest rozpoznawana w Polsce bardzo rzadko (pojedyncze przypadki). W swoim cyklu rozwojowym tasiemiec psi wymaga dwóch gospodarzy: pchły, która jest gospodarzem pośrednim, oraz zwierzęcia mięsożernego, najczęściej psa lub kota, pełniącego rolę żywiciela ostatecznego. Tasiemce psie są hermafrodytami, czyli posiadają zarówno narządy płciowe męskie, jak żeńskie i dokonują samozapłodnienia. Zapłodnione jaja są wydalane z kałem żywiciela ostatecznego. Jaką drogą zarażają się ludzie? Do zarażenia tasiemcem psim dochodzi drogą pokarmową – przez zjedzenie pchły, która zawiera postać larwalną tasiemca – cysticerkoid. Opisana droga zarażenia ogranicza występowanie choroby u ludzi. Żywicielami ostatecznymi tasiemca psiego są głównie psy, rzadziej koty i lisy. Człowiek zaraża się sporadycznie, zwykle przez brudne ręce. Jak się objawia zarażenie tasiemcem psim? Zarażenie tasiemcem psim najczęściej przebiega bezobjawowo, rzadko objawia się silnym świądem odbytu, który wyzwalają wydalane człony tasiemca. Jak rozpoznać zarażenie tasiemcem psim? Diagnostyka polega na badaniu kału. Stwierdzenie obecności członów, które mogą być ruchliwe i przypominać larwy muchy lub mikroskopijnej wielkości jaj pasożytów dowodzi zarażenia. Jak się leczy zarażenie tasiemcem psim? Leczenie polega na doustnym przyjmowaniu leków. Wyleczenie potwierdza się ujemnym wynikiem badania kału. Zalecane jest zbadanie osób z otoczenia zarażonej osoby. Jak można zapobiegać zarażeniu tasiemcem psim? Zapobieganie zarażeniu tasiemcem psim polega na myciu rąk po kontakcie z psami i kotami (z ich sierścią), systematycznym odrobaczaniu zwierząt domowych, utrzymywaniu w czystości ich futra oraz działaniach likwidujących pchły – żywiciela pośredniego tasiemca – na przykład regularnym stosowaniu obroży i szamponów przeciw pchłom.
I6U9n92.tasiemiec u psa leczenie naturalne
